Rozdział 11

„W ciemności chcę wydrapać światło, o tym marzę. Chce przestać być pękniętym zwierciadłem Twoich marzeń. Kochać życie i nie być przez życie kochanym. Chcę zabliźnić na zawsze bolesne rany.”

Byłam daleko stąd, gdzieś w innej rzeczywistości, w innym świecie, byłam odcięta od wszystkiego. Otępienie opanowało całe moje ciało, całą duszę. Pogubiłam się we wszystkim jak małe dziecko, nieświadome jeszcze tylu spraw. Cały czas czułam ręce, które przyciskały mnie do swojego ciała, czułam spokojny, miarowy oddech na swoich włosach. Taki, który oznaczał, że już wszystko dobrze, że koniec czegoś złego, a początek dobrego. Ile było w tym prawdy? Rzeczywistym staję się to, co człowiek chce, by rzeczywistym było. Jeszcze nie doszło do mnie całkowicie co stało się parę minut temu. Chyba nie chcę wracać z powrotem na ziemię. Boje się. Tak cholernie się boję.

Z tego błogiego stanu obudził mnie krzyk i poczucie opuszczenia. W jednym momencie zostałam wyrwana z macek otchłani. Zdążyłam tylko zarejestrować, że Paweł z furią w oczach z całej siły odciąga Alana ode mnie. Bałam się najgorszego.

- Ty skurwysynie! Jakim prawem pojawiasz się tu i próbujesz zburzyć wszystko co do tej pory udało nam się odbudować?! – Paweł szarpnął Alanem i rzucił jego ciałem o ten nieszczęsny murek. Cały czas trzymał go w szponach i nie zamierzał wypuścić. – Pytam się kurwa! – tym razem brunet dostał w twarz. Nie mogłam na to patrzeć, ale nie byłam w stanie nic zrobić, nie mogłam się ruszyć.

- Puść mnie, pogadajmy. – brat otarł spływającą krew z twarzy.

- O czym mamy gadać ty cholerny ćpunie?! O tym, że zniszczyłeś swojej siostrze życie?! Proszę bardzo. – kolejny cios w twarz.

- Daj mi dojść do słowa! – krzyknął Alan, a Paweł jakby był w jakimś transie pochylił się kolejny raz nad swoim kuzynem.

- I co mi powiesz, że żałujesz tego wszystkiego?! – kolejny cios, kolejna łza spływająca po moim policzku.

- Że chcesz się zmienić?! – kolejny. – Że prosisz o wybaczenie?! – i kolejny. Nie mogłam na to patrzeć. Gdzie do jasnej cholery są inni?!

- Paweł błagam Cię przestań! – krzyknęłam podchodząc do kuzyna. – Błagam Cie. Nie bij go już, nie rób mu więcej krzywdy. Przestań. – dławiłam się łzami. Na chwilę odwrócił wzrok w moją stronę. To nie był mój kochany kuzyn. To była całkiem obca osoba. Znów chciał zadać kolejne uderzenie chłopakowi, który leżał cały we krwi na zimnym betonie, ale w końcu ktoś łaskawie mi pomógł i odciągnął siatkarza na bok.

- Puszczaj mnie Konstantin! Ty nic nie rozumiesz. Ja tego tak nie zostawię. On musi za to wszystko zapłacić! – szarpał się w ramionach Serba.

- Jak chcesz to załatwić, biciem? Paweł opanuj się, nie wiesz co robisz. Spójrz tylko na Konstancje, spójrz na nią! Nie widzisz jak ona wygląda? Nie jest ci jej żal? Rozumiem twój gniew, ale na Boga opanuj się jeśli nie chcesz, żeby stała się tu zaraz jakaś tragedia. – próbował przegadać mu do rozumu Karol, a ja stałam tam pomiędzy nimi cała otępiała. Nie mogłam uwierzyć w to co tu się dzieje. Nie mogę, nie mogę, nie mogę. Usłyszałam za swoim plecami przeraźliwy jęk i kaszel. Z przerażeniem w oczach odwróciłam się w stronę Alana. Uklękłam przed nim i drżącą ręką dotknęłam jego zakrwawionej twarzy. Nie mogłam na to patrzeć, to jest zdecydowanie za dużo jak na mnie. Nie mam już tyle siły. Czuję jak się rozpadam, znikam. Nie ma mnie.

- Alan…- wyszeptałam patrząc się w puste oczy chłopaka. Z ledwością dotknął mojej dłoni.

- Zostaw go! Nie pamiętasz co Ci zrobił? Należało mu się. – Paweł dalej był przytrzymywany przez chłopaków, ale już się nie szarpał. W tej chwili przechodziłam wewnętrzną walkę. Co wolno i co warto. Gniew wezbrał we mnie w przeciągu chwili. Stanęłam na prostych nogach i spojrzałam na kuzyna.

- Nie. Nie zostawię go. To dalej jest mój brat! To jest mój brat! Kocham go pomimo tego co mi zrobił. Ty nic nie rozumiesz. Mam pozwolić mu tu cierpieć? Tak po prostu przejść obojętnie, nie patrząc? Nie nie zrobię tego, nigdy się od niego nie odwrócę, zapamiętaj.

- Kost…

- Nie Paweł. – przerwałam mu. – Nie oczekuj tego ode mnie. – spuściłam głowę i uklęknęłam przed bratem.

- Alek pomożesz mi? – spytałam chłopaka, który jako jedyny nie trzymał Zatiego. Atanasijević bez słowa podszedł do mnie i pomógł mi podnieść bezwładne ciało Alana i posadziliśmy go razem na murku. Wyciągnęłam z torebki paczkę chusteczek higienicznych. Wiedziałam, że to nic nie pomoże, ale nie mogłam patrzeć na swojego brata w takim stanie.

- Kostka proszę cię zastanów się jeszcze. Jak to teraz będzie? Znowu chcesz wrócić do dawnego życia? Znów chcesz cierpieć? To co razem zbudowaliśmy się nie liczy? Chcesz się cofać? Proszę cię wsiądź teraz ze mną do samochodu i pojedźmy do domu, prawdziwego domu. – Paweł stał już spokojnie i bezradnie patrzył w moją twarz. Podeszłam do niego.

- A ja ciebie proszę, żebyś chociaż spróbował mnie zrozumieć. To nie jest takie łatwe.

- Nie wiem, nie potrafię tego zrozumieć. Już nic nie rozumiem. Wiem, że cię nie przekonam i wiem, że zrobisz to co będziesz chciała, ale proszę cię wróć do domu, do mnie. Sama, bez niego. Nie chcę go widzieć w swoim mieszkaniu, nie chcę go widzieć na oczy. Dobrze zajmij się nim, ale wróć. Proszę. Kocham cię jak nikogo innego i nie chcę cię stracić. Przepraszam. – przytulił mnie do siebie i odszedł w stronę swojego samochodu by później odjechać z parkingu. Wytarłam mokrą od łez twarz i podeszłam do Alana, a za mną trójka siatkarzy.

- Mała jeśli możemy ci pomóc w jakikolwiek sposób to mów, nie zostawimy cię. Nie wiem o co tu do cholery chodzi, kto to jest, ale nie zostawimy cię samej. Nie oczekujemy, że nam powiesz o co tu w tym wszystkim chodzi, ale możesz na nas liczyć. – powiedział Kostek kładąc mi dłoń na ramieniu.

- Pomóżcie mi zawieźć go do szpitala. – tylko tyle byłam w stanie powiedzieć.

„Któregoś dnia może mnie nie być, po prostu załóż. Przypomnisz mnie sobie, ale nie czuj żalu. Życie się będzie toczyć i tak pomału. Wytrzesz z łez oczy, mnie nie żałuj.”

***

Siedziałam w ciepłym samochodzie ściskając dłoń Alana. W środku panowała przeraźliwa cisza. Nikt się nie odzywał. Atmosfera była tak gęsta, że można było ją ciąć nożem. Oparłam leciutko głowę na ramieniu chłopaka i przymknęłam oczy. Miałam już tego wszystkiego dość, nie chcę już takiego życia. Pierwszy raz widziałam Pawła w takim stanie, ale rozumiałam go. Wiem, że postąpiłam dobrze, właściwie. Nie przestałam kochać Alana, bo oddałabym wszystko za to, co on chciał sobie odebrać.

- Bardzo wam dziękuję, za wszystko, za to że jesteście, za to że mi pomogliście. Nie wiem jak się wam odwdzięczę. – powiedziałam do stojących przede mną siatkarzy. Naprawdę mi pomogli.

- Nie ma sprawy, zawsze do usług. – powiedział Karol, a ja przytuliłam się do trójki i mocno ich uścisnęłam.

- Jeszcze raz dzięki. – już miałam się odwracać, ale zostałam zgnieciona przez czyjeś ramiona.

- Pamiętaj, że możesz do mnie dzwonić o każdej porze dnia i nocy, nie zostawię cie samej. Kompletnie nie wiem co tu się dzieje, ale nie będę dociekał powiesz kiedy będziesz gotowa, ale wiedz że jestem obok i zawsze ci pomogę, krasnalu. – Cupko przytuli mnie po raz ostatni i ucałował w czoło. Uśmiechnęłam się nikło w jego stronę, by chwilę później patrzyć jak odjeżdżają spod bełchatowskiego szpitala. Odwróciłam się na pięcie i podeszłam do Alana.  Wyglądał naprawdę źle. Był cały posiniaczony, miał parę szwów i bandaży. Mogłam się tylko domyślać jak się teraz czuje.

- Co teraz? – spytałam patrząc w jego wielkie podkrążone oczy.

- Teraz wrócisz do Pawła. Do domu, a ja jakoś dam sobie radę.

- Nie. Nie zostawię cię nie po tym wszystkim. Spróbujemy zacząć od nowa żyć. Czeka nas jeszcze długa rozmowa, ale nie jestem teraz na siłach. Mogę zagwarantować, że pomogę ci wrócić do normalności. Będzie ciężko, ale spróbujemy.

- Nie zasługuję na ciebie. Jesteś za dobra. – powiedział spuszczając głowę.

- Nie zapominaj, że też jestem twoja siostrą i jestem pewna, że na moim miejscu zrobiłbyś to samo.

- Paweł nie pozwolił mi pokazywać się w jego mieszkaniu co mnie w cale nie dziwi. Nie chcę żeby prze ze mnie coś się zepsuło między wami. Mam tutaj w Bełchatowie kolegę, myślę że mnie przenocuje, a jutro zastanowimy się co dalej.

- Nie wiem, czy to jest dobry pomysł.

- Kostka, Fabian nie jest ćpunem, nie bierze. Proszę cię wróć teraz do Pawła porozmawiaj z nim, a o mnie się nie martw. Poradzę sobie, uwierz mi. Zaufaj.

- Postaram się.

- Uważaj na siebie. – przytulił mnie i poszedł w tylko sobie znaną drogę.

- Ty na siebie też. – powiedziałam, ale wątpiłam w to, że usłyszał.

„Próbowali odnaleźć swój spokój w szczęściu nawzajem. Nie mieli wspólnych marzeń, chociaż od zawsze byli razem.”

***

Wchodząc do mieszkania powitała mnie głucha cisza. Szczerze powiedziawszy to bałam się co mogę zastać. Byłam przygotowana na wszystko. Nie chciałam, żeby Paweł miał mi za złe. Ja wiem, że on nie może tego zrozumieć, że się o mnie martwi, ale ja po prostu nie mogłam postąpić inaczej. Ja tak nie potrafię. Weszłam po cichu do salonu, a na fotelu siedział Zati i tępo wpatrywał się w grający telewizor. Podeszłam do niego i położyłam mu rękę na ramieniu.

- Jesteś. – powiedział z ulgą i zamknął mnie w swoich objęciach. Nie zliczę ile razy byłam już przez wszystkich dzisiaj przytulana. Brakowało mi tego.

- Jestem. Przepraszam Cię.

- Za co? Nie to ja przepraszam. Poniosło mnie, nie wiem co się ze mną stało. Nie powinienem się tak zachowywać. Jestem skończonym idiotą, wybacz mi.

- Wybaczam Paweł, wybaczam ale nie rób tak nigdy więcej. Nie chcę już patrzeć jak dwójka najważniejszych osób w moim życiu tak się zachowuje, mam tylko was.

- Po co on tu przyjechał?

- Przeprosił mnie za to wszystko, błagał o wybaczenie, prosił o pomoc. Chce z tym skończyć, zacząć od nowa. Postaraj się choć trochę go zrozumieć. To co mówił było prawdziwe, nigdy nie widziałam go w takim stanie, nigdy nie mówił tak szczerze, prawdziwie. Nigdy nie płakał.

- Kostka on jest ćpunem, on nie wie co mówi. Dzisiaj może być tak, a jutro może być całkiem inaczej. Nie chcę żebyś się zawiodła i na nowo to wszystko przechodziła. Każda granica ma swój koniec, a ty tego końca nie wytrzymasz. Ile jeszcze zdołasz udźwignąć?

- Nie poddam się. Wierzę i chcę mu pomóc. Nie zastawię go samego, bo.. – nie dokończyłam, ponieważ Paweł szybko mi przerwał.

- Bo co? Bo boisz się, że nie da rady sam, że się zaćpa któregoś dnia, że umrze? Ćpanie to jakby deklaracja, że się przestało wierzyć w samego siebie.

- Jak możesz tak mówić? Życzysz mu śmierci? To jest twój kuzyn, jesteście rodziną!

- To jest narkoman!

- Zwykła śmierć jest cudownym zaskoczeniem. A obrzydliwa śmierć ćpuna, czym jest? Wyczekiwaniem? Ulgą dla otoczenia?

„W życiu i tak przegramy z realnością jego horroru. Uciekamy w sztukę, która jest większą pułapką. Po jakimś czasie tylko ból jest dla nas inspiracją, tą naszą prawdą.”

Bardzo was przepraszam za ten chłam u góry. Wiem, wiem krótkie i do dupy, ale obiecuję że następny będzie już dłuższy. Wybaczcie.

Pewnie nie spodziewaliście się takiego zachowania po Pawle, a jednak.


Przepraszam także za nie obecność na niektórych blogach, ale staram się wszystko powoli ogarniać.
Od tygodnia mam cały dom na czele z moim starszym bratem na głowie, ponieważ moi rodzice wyjechali na drugi koniec Polski, więc proszę o zrozumienie ;)


Do następnego ;*