Prolog

„Prócz cienia, nie ma ze mną nikogo.”

   Otwieram oczy i witam kolejny beznadziejny dzień. Wstaje z myślą, że to może być mój ostatni. Nie nie jestem jakąś desperatką…jeszcze, nie nie chcę się zabić tylko boli mnie całe moje istnienie. To tylko życie kopie mnie po dupie zbyt często za mocno. Moja egzystowanie daje wiele do życzenia. Codziennie robię to samo. Zmuszam się do pobudki, jem śniadanie, wychodzę z domu z muzyka grającą w uszach, nie patrzę na innych, inni nie patrzą na mnie, bo kogo obchodzi moja szara osoba? Co mnie obchodzą inni? Wszystkie te same szare twarze, wszyscy się gdzieś śpieszą, nie patrzą co dzieje się wokół nich. Ta nasza ludzka mentalność, wszyscy myślą tylko o sobie. Pieprzeni egoiści. W końcu gdzieś musi skończyć się ta moja wędrówka. Dochodzę do akademika jak zwykle spóźniona, no ale kogo by to obchodziło. Siedzę w budynku pełnym ludzi w przybliżonym wieku do mojego. Jestem na pierwszym roku studiów w ASP w Łodzi. Jedyna rzecz, która wyszła mi w życiu i jedyny talent, który posiadam. Sztuka, malarstwo to jest to co oddziela mnie od szarej rzeczywistości, daje ukojenie, zapominam o tym całym bajzlu w moim życiu, liczy się tylko kartka i ołówek bądź jakiś podobny przedmiot do tworzenia swoich myśli, swojego obrazu na kartce. Jedyna rzecz, która cieszy.

Widzę te wszystkie uśmiechnięte twarze. Młodzi ludzie, którzy w pełni cieszą się życiem, nie udają, są szczęśliwi. Ile ja bym dała żeby znaleźć się na ich miejscu. Nie rób sobie nadziei. W końcu ktoś musi odwalać czarna robotę, a że to padło właśnie na ciebie to co zrobisz. Takie życie. Nie zapominaj, że pech to jeden z twoich nie odłącznych kompanów. Wchodząc do sali widzę te uśmiechy puszczane w moją stronę, przepełnione fałszywą szczerością i sympatią. Pieprze ich wszystkich i odwzajemniam się sarkastycznym wywinięciem ust. Bo ja prawie w ogóle się  nie uśmiecham. Już dawno zapomniałam jak to się robi, a śmiech to już nie moja bajka. Nie w tym życiu. Podchodzę do swojego stałego miejsca. Jak zawsze obok siedzi jedyna osoba, z którą trzymam jakiś ludzki kontakt. Jedyna koleżanka jaką mam, może to i za dużo nawet powiedziane? Przynajmniej mam do kogo usta otworzyć. Jak zwykle te samo pytanie: „Jak tam” i jak zwykle ta sama odpowiedź: „Gównianie, ale zawsze może być gorzej”. Nie pyta o nic i za to ją szanuje.

Po kilku godzinach wychodzę na świeże powietrze, biorę głęboki oddech i kaszle dusząc się miejskimi spalinami. Wracam do domu najdłużej jak mogę. Nienawidzę tego miejsca i wszystkiego co jest z nim związane. Otwieram drzwi i od progu czuję ten charakterystyczny smród. Zaczyna się – myślę. Przechodzę przez salon i widzę ten sam obrazek co zawsze. Dym w całym pomieszczeniu, na stoliku fajki, piwo, a obok równiutka biała ścieżka, która czeka, aż wciągniesz ją do nosa. Przerzucam wzrok wyżej i napotykam szklane, zjarane spojrzenie jedynej osoby, która tu mieszka oprócz mnie. Osoby, którą kocham i nienawidzę jednocześnie. Starszy o pięć lat brat, brat który powinien być podporą i opiekunem po stracie ojca i kompletnym olaniem matki, która wyjechała daleko stąd i wyrzekła się swoich jedynych dzieci. Właśnie ‘powinien', ale tak nie jest. Bo jak cholerny narkoman może mieć jakieś pojęcie o tym co się wokół niego dzieje? No jakie?

Dobrze, że jeszcze  nie zaczął ładować sobie w żyłę. No co za pocieszenie! Odwracam wzrok od tego i szybkim krokiem idę po jakieś jedzenie i zamykam się w pokoju.

Alan, bo tak ma na imię mój brat kiedyś nie był taki. Nie był zepsuty do szpiku kości. Zawsze się opiekował swoja młodszą siostrzyczką, bronił ją, odganiał od  niej chłopaków co nie zawsze było mi na rękę. Był takim moim osobistym aniołem. Jak to ckliwie zabrzmiało.

Sielanka skończyła się gdy miałam szesnaście lat. Wtedy umarła najważniejsza osoba w moim życiu, ukochany tatuś. Wypadek samochodowy, to tyle co wam powiem,  nie lubię do tego wracać. Po jakimś czasie matka wyjechała do Włoch, poznała tam jakiegoś biznesmena i wypięła się na swoją rodzinę. Przynajmniej wysyła nam kasę żebyśmy nie padli z głodu, o jaka ona hojna!  Zostaliśmy sami. Przez pierwszy rok było nawet okej. Alan opiekował się mną tak jak zawsze. Jakoś radziliśmy sobie, ale później wszystko się skończyło.

Wystarczył mały wypad na domówkę, rozładowanie emocji i tego co w nim siedziało.

Ciężar, który dźwigał na swoich plecach, utrzymanie domu, mnie to wszystko go przerastało.

Najpierw zaczęło się od małej działki marihuany, a skończyło się na gorszych narkotykach. Wtedy umarł  mój  starszy braciszek, którego tak mocno kochałam i w którego wierzyłam.

Rzucił studia, miał być architektem, od zawsze było to jego marzenie. Zaczął zadawać się z typkami spod ciemnej gwiazdy, codziennie imprezki oczywiście w naszym domu. Nie przejmował się mną ani trochę. No dobra interesowało go tylko, czy żyję. Nic po za tym, a ja młoda kobieta, która wchodziła w świat tak okrutny i nie znający granic zostałam sama, bez żadnej bliskiej osoby przy boku. Stałam się zimna, bezuczuciowa, sarkastyczna, mająca wszystko i wszystkich w dupie. Jakoś nie odbiło się to na nikim, bo nigdy nie miałam za dużo znajomych. Kto by chciał zadawać się z kimś takim jak ja? Samotność jest zniewalająca, zabija miłość, zabija osobowość. Zawsze, gdy dochodzi godzina osiemnasta biorę szkicownik, kilka ołówków i wychodzę z domu nie zauważalna przez nikogo. Ostatnie na co mam ochotę to wysłuchiwać, naćpanych zabawiających się narkomanów za ścianą. Powolnym krokiem ide w swoje ulubione miejsce. Siadam na murku nad rzeką i tak odcinam się od świata, rzeczywistości. Rysując, słuchając muzyki i wspominając najlepsze chwilę swojego życia, w których gości mój kochany kuzyn, którego zawsze traktowałam trochę jak brata. Odwiedza mnie kiedy tylko może, nie ma za dużo wolnego czasu. Zawsze jak przyjeżdża to na samym początku kłóci się z Alanem i nie to nie jest tak że mamy w dupie co się z nim dzieje, wiele razy próbowaliśmy mu jakoś pomóc fajnie tylko, że na stu narkomanów wychodzi z tego syfu jeden. Ćpun wierzy w to, co mówi, tylko za minutę myśli już całkiem coś innego, bo osaczyło go pragnienie narkotyku, które wszystko niweczy. Tyle na ten temat. Później spędzamy czas jak najdalej od domu. Jest takim moim osobistym słońcem, bo tylko on jedyny potrafi wywołać uśmiech na mojej twarzy, tylko jego obchodzi choć trochę mój parszywy los.

Mogę mu bezgranicznie zaufać i wiem, że nigdy nie odmówi mi pomocy. Wstaję otrzepując czarne spodnie, bo czarny to mój ulubiony kolor, odzwierciedla moją duszę, parodia nie? W rytmach muzyki i życiowych tekstów ulubionego artysty Leszka, bliżej znanym innym jako Eldo podążam do domu. Jak zwykle prawie przyprawiam o zawał moją sąsiadkę spacerującą z psem. Ile to razy wydziera się na mnie, że straszę ją po nocy w tym kapturze, ale proszę was kto normalny wychodzi z psem o 23 i jeszcze w tym wieku? No właśnie. Otwieram drzwi i na wejściu potykam się o jakieś śmieci, norma. Kilku narkomańskich przyjaciół Alana, razem z nim śpią na podłodze w każdym kącie tego domu. Jedyny plus tego wszystkiego to, to że rano już ich tu nie będzie. Po szybkim ogarnięciu mojej nędznej osoby kładę się do łózka i zasypiam z myślą, że jakoś przetrwałam ten cholerny dzień nazywany szara codziennością i nie, nie łudzę się, że będzie lepiej. Już nie. Nazywam się Konstancja Zatorska i zapraszam do mojego życia, które jest jednym wielkim nieporozumieniem.

„Ciężki charakter, wiem, mam z natury, ale chcę wierzyć w słońce, nie chcę już wierzyć w chmury.”

                                                                        *****

No to mamy prolog. Mam nadzieję, że choć trochę zachęciłam kogokolwiek do śledzenia losów Konstancji.

Rozdziały możliwe, że będą pojawiały się co tydzień, może trochę później, ale nic nie obiecuję.

Teraz może tak z innej strony. Pewnie już wiele z was wie, że Michał Winiarski od następnego sezonu nie będzie grał w Bełchatowie. Jest mi z tego powodu cholernie smutno. Jest to jeden z moich ulubionych zawodników. Oczywiście życzę mu jak najlepiej, żeby odnalazł się w nowym miejscu, drużynie. Trzymam za niego kciuki. No i, żeby jeszcze bardziej mnie dobić pogoda za oknem nie rozpieszcza. No nic. Zapraszam do czytania tego opowiadania i pozdrawiam ;) Kostka.