Rozdział 14

„Przecierać oczy ze zdumienia i ciekawości. I w niewinności żyć po swojemu. I nawet idąc pod wiatr nadawać sens istnieniu.”

Czy ja w tym domu kiedykolwiek się wyśpię? Dobre pytanie. Zatorski nie ma serca, ani sumienia tylko, czy to nie wyklucza jednego i drugiego? Znów postanowił zabawić się w kucharza i strzela garami na prawo i lewo zapominając, że jeszcze ja jestem w domu. Z wielkim trudem otworzyłam oczy i pierwsza moja myśl to była „Co do cholery?”. Dlaczego nie jestem w swoim pokoju? Po chwili przypomniałam sobie, że przecież wczoraj wieczorem oglądaliśmy razem z Pawłem film i musiałam zasnąć u niego w łóżku. Muszę sprawdzić, czy nie mam aby jakiegoś siniaka. Jedna z wad Zatora: rozpycha się w łóżku jak mało kto. Dobrze, że nie należy do tych wyższych siatkarzy, bo wtedy to prawdopodobnie nie obudziłabym się w łóżku tylko obok. Spojrzałam szybko na zegarek, który wskazywał godzinę dziewiątą. Nie jest źle. Wyplątałam się spod kołdry i ruszyłam do swojego pokoju po czyste rzeczy i mozolnym krokiem weszłam pod prysznic. Myślami wróciłam do ostatniej rozmowy z Cupko. Na samo to wspomnienie szeroko się uśmiechnęłam, a pomyśleć że tak bardzo bałam się tej konfrontacji. Teraz przynajmniej wiem na czym stoję i że Serbowi na mnie zależy, jakkolwiek to znaczy. Tak naprawdę to nie poznaje samej siebie. Gdyby ktoś jeszcze jakiś czas temu powiedziałby mi, że będę tyle się uśmiechać i myśleć o jakimś chłopaku to bym go po prostu wyśmiała. Teraz w mojej głowie większą część zajmuje właśnie Cupković co mnie trochę przeraża. Przecież niemożliwe jest to, żebym coś do kogoś czuła, żebym się w kimś zakochała. Czy ja naprawdę o tym pomyślałam? Boję się pokochać, nie chcę kochać to wydaje się prostsze. Zbliża się coś innego i słabo mi i boje się i jestem bezbronna i nie chce zostać zraniona i to uczucie, to jest uczucie które znaczy, że mogę być zraniona i to zraniona ciężko i bardziej okropnie niż cokolwiek fizycznego i zawsze z nim walczę i opanowuje i powstrzymuje. Tak po prostu się boję.

Pokręciłam głowa, żeby wyzbyć się tych niepoważnych myśli. Chyba zapomniałam, że nie jestem zdolna do miłości, że nie potrafię kochać. Po za tym Konstantin uważa mnie pewnie tylko za swoją przyjaciółkę, więc po co robić sobie jakieś złudne nadzieje? Każdy wie, że nie jestem materiałem na dziewczynę. Z lekko gorszym humorem ogarnęłam się i ruszyłam do Pawła.

Z kuchni roznosił się zapach parzonej kawy, którą tak uwielbiam.

- Dzięki za pobudkę.

- Tak też się cieszę, że cie widzę. – powiedział Paweł stawiając przede mną talerz z jajecznicą-Smacznego.

- Dzięki.

- Dzwonił do mnie Alan i mówił, że wpadnie za chwile.

- Widzę, że jak na razie się dogadujecie. – naprawdę byłam z tego faktu zadowolona.

- Jak na razie. Rozmawiałem z nim wczoraj o jakiejś klinice, albo terapii uzależnień. – słysząc to nie byłam w stanie nic powiedzieć. Z jednej strony to był bardzo dobry pomysł, ale z drugiej…mój Alan w jakimś zamkniętym zakładzie między ćpunami? Na samą myśl przeszły mnie ciarki. Przecież dopiero co go odzyskałam i tak po prostu mielibyśmy się znowu nie widzieć? Paweł widząc moje zdenerwowanie powiedział.

- Kostka ja wiem co to może znaczyć, ale to jest jedyny sposób żeby z tego wyszedł, spróbował wyjść. To jest mój warunek, albo pójdzie na leczenie albo ma zniknąć z naszego życia.

- Co?! Jak mogłeś mu tak powiedzieć? A moje zdanie to się już nie liczy?

- Zrozum, że inaczej się nie da. Po za tym Alan przyjął tą wiadomość ze spokojem i się zgodził.

- Nie wierzę, że to zrobiłeś. Przecież moglibyśmy to jakoś inaczej rozwiązać, może sama terapia by wystarczyła. – spuściłam wzrok na swoje dłonie. Chciało mi się płakać, było mi tak cholernie przykro.

Paweł chciał jeszcze coś dodać, ale uprzedził go dzwonek do drzwi. Widząc w jakim jestem stanie sam poszedł wpuścić gościa do środka. Chwile później zamiast głosu Alana słyszałam głośny śmiech Cupko. W jednej sekundzie pomimo usłyszanych wcześniej wiadomości uśmiechnęłam się szeroko, a w środku poczułam przyjemne ciepło. Tylko co on tu robi? Nie dane było mi się dłużej zastanawiać, bo poczułam czyjeś usta na policzku i głośne chrząknięcie ze strony Zatiego.

- Hej krasnalu! – zawołał wesoło Konstantin.

- Hej. – w dalszym ciągu byłam nieobecna i jeszcze ten buziak. Co to miało w ogólne znaczyć?- I nie krasnalu! – uderzyłam go pięścią w ramię.

- Ał bolało. – zaczął masować rękę.

- Nie udawaj. – wystawiłam w jego stronę język. – Ej zostaw to! To jest moja jajecznica, więc łapy precz! – zaczęłam przepychać się z siatkarzem. No co za szczyt chamstwa odbierać głodnemu człowiekowi spod nosa talerz z jedzeniem. Po kilku sekundach stwierdziłam, że i tak nie wygram tego pojedynku i zrezygnowana upiłam łyk kawy, która zaraz wylądowała w rekach Kostka.

- Pewnie, nie krępuj się. – powiedziałam z sarkazmem i poszłam otworzyć drzwi, bo kolejna osoba dobijała się do mieszkania. Tym razem za drzwiami stał Alan. Kiedy go zobaczyłam uśmiech momentalnie zszedł z mojej twarzy. Wyglądał jak wrak człowieka, miał rozbiegany wzrok i zgarbioną sylwetkę.

- Hej, wchodź. – otworzyłam szerzej drzwi.

- Cześć. – powiedział zachrypłym, zmęczonym głosem.

- Jak się czujesz? – spytałam poważnie zmartwiona

- A jak wyglądam?

- Nie za dobrze.

- Czuję się gorzej. – bez zbędnych słów przytuliłam się do jego ciała. Nigdy go jeszcze takiego nie widziałam, nie miałam pojęcia że jest, aż tak źle. Był tak zmęczony życiem, że to przerażało.

Nic nie mówiąc poszliśmy do siatkarzy. Paweł kończył swój posiłek, a Konstantin spijał ostanie łyki mojej kawy. Policzę się z nim później. Chrząknęłam lekko, bo głos uwiązł mi w gardle.

- Cupko, to Alan mój brat. Alan, to mój przyjaciel Cupko. – czułam się idiotycznie mówiąc to. W końcu widzieli się tego feralnego dnia, ale nie było okazji ich sobie przedstawić. Serb wstał i ze swoim charakterystycznym uśmiechem podał rękę bratu.

- Konstantin. – Zatorski z wielkim trudem podał rękę siatkarzowi przedstawiając się. Jego ciało przechodziły cały czas dreszcze. Pociągnęłam Alana za rękę do swojego pokoju i kazałam usiąść mu na łóżku.

- Dowiedziałam się co planujesz.

- Kostka nie ma innego wyjścia sama dobrze o tym wiesz, sama widzisz co się ze mną dzieje. Nie brałem od paru dni i powoli wariuje, nie mogę już wytrzymać. Jestem na głodzie i nie myślę o niczym innym jak o tym, żeby wziąć chociaż jedna małą działkę, żeby poczuć się wolnym, szczęśliwym, odlecieć. Nie masz pojęcia jak się teraz czuję. Czuje  jakby moje ciało próbowało się pozbyć samego siebie z siebie. Próbuje się pozbyć mnie z siebie.

- Alan, ale tak strasznie się boję, że znowu cię stracę. Może na początek pójdziesz tylko na terapie, a później jak to nic nie da pojedziesz do ośrodka. – ostatnie słowo z trudem przeszło mi przez gardło.

- Mogę spróbować, ale wątpię żeby się udało. Rano, gdy wstawałem czułem krew cieknącą mi z ran na twarzy i czułem bicie serca i czułem jak ciężar mojego życia zaczyna mi ciążyć i zdałem sobie sprawę dlaczego o świcie mów się ranny. – spuścił bezradnie głowę na dół, a dłonie zacisnął w pięści. Usiadłam obok niego na łóżku i oparłam głowę na jego ramieniu.

- I co dalej? – spytałam głosem wypranym z emocji.

- Jutro z rana jadę do Łodzi po swoje rzeczy i zamieszkam tymczasowo u Fabiana. Zaoferował mi swoją pomoc, a czuję że jakbym został w Łodzi to byłoby już po mnie. Wiem, że będę tam sam i że nikt mnie nie powstrzyma. Wiem, że będę mógł wziąć ile chce, czego chce. Cholernie boje się tam jechać. Możesz sobie uważać, że jestem naiwnym dupkiem. Jestem, ale naprawdę wydaje mi się, że możliwe, że któregoś dnia wystarczająco dużo ludzi zacznie myśleć o sobie: Dlaczego tak często jestem nieszczęśliwy i dlaczego tak ważne jest dla mnie fundowanie innym nieszczęść po to, żeby zdobyć jeszcze większą pewność, że sam będę szczęśliwy? Nałogowiec to nałogowiec. Nie liczy się czy nałogowiec jest biały, czarny, zółty czy zielony, czy biedny, czy bogaty, czy gdzieś pomiędzy. Nie liczy się czy jest uzależniony od narkotyków, alkoholu, hazardu, zakupów, czy czegoś tam jeszcze. Życie nałogowca jest zawsze takie samo. Nie ma w nim emocji, nie ma blasku, nie ma zabawy. Nie ma dobrych czasów, nie ma radości, nie ma szczęścia. Nie ma przyszłości jest tylko obsesja. Nieokiełznana, wszech ogarniająca, pochłaniająca do cna obsesja.

„Gotowy do upadku, w oczach błyszczą łzy. Niespełnione marzenia, snu ostatni akt. Każą się uśmiechnąć, zwiędły życia kwiat. Ręce masz z tyłu, stoisz na krawędzi. Ręce masz z tyłu, skrzydła anioła śmierci.”

 

***

Siedzę po raz kolejny na plastikowym krzesełku i przyglądam się poczynaniom naszych siatkarzy. Jestem tu obecna tylko ciałem, a myślami i duszą jestem w swoim pokoju przy rozmowie z Alanem. Chyba za szybko się ucieszyłam, że może być dobrze, nie wiedziałam że to wszystko może zajść, aż tak daleko. Osobiście nigdy nie spotkałam ćpuna, który wywodziłby się z dobrego domu - z bogatej rodziny tak, z ładnej willi tak, ale nigdy z dobrego domu. I sama się o tym przekonałam i dalej przekonuję. Czuje się taka bezradna na to wszystko, wiem że niewiele mogę zrobić, pomóc w tej sprawie.

Nie jestem pewna, czy to dobry pomysł żeby puszczać go w takim stanie samego do Łodzi, do gniazda narkomanów, przecież oni go znowu wciągnął w to bagno. Tego boję się najbardziej, że nie da rady, że przegra. Moje przemyślenia przerwał gwizdek trenera co oznaczało, że trening dobiegł końca. Zmęczeni siatkarze, ale z uśmiechami na twarzy powędrowali do szatni, a ja w stronę parkingu.

Usiadłam na ławce naprzeciwko wejścia do hali i czekałam na Pawła. Jako jedni z pierwszych wyszli Michały z Pawłem Woickim i Mariuszem machając w moją stronę. Zaraz za nimi wyszedł Karol i wesołym krokiem podszedł do ławki siadając obok.

- Co słychać? – zapytał obejmując mnie ramieniem w przyjaznym geście.

- To co zawsze. – wzruszyłam z obojętnością ramionami.

- Ej no proszę się uśmiechnąć! Przy mnie nie będziesz się smucić.

- Pasuje? – uśmiechnęłam się sztucznie i szeroko, żeby sekundę później wrócić do poprzedniej miny.

- A idź z tobą to taka robota. – machnął ręką w powietrzu i spojrzał w stronę wychodzących chłopaków. – Dobra ja to może jednak ściągnę tą rękę z twojego ramienia, bo nie chcę wystawiać swojej pięknej twarzy na takie niebezpieczeństwo jak bliskie spotkanie z pięścią Cupkovica.

- O czym ty pieprzysz Kłosu? – ja tego człowieka nigdy nie zrozumiem.

- No nie udawaj, mnie nie oszukasz. Przecież wiem, że wy z Cupko coś ten. Nie trzeba nawet okularów kupować, żeby to widzieć – poruszał zabawnie brwiami.

- Ty weź sobie mózg lepiej kup. – postukałam się palcem w czoło. Chwile później poczułam jak ktoś bierze mnie za rękę i ciągnie w nieznanym kierunku.

- Cupko kretynie, co ty robisz?

- Idziemy na spacer. – odparł wesoło.

- A Pawła o zgodę się pytałeś? – zażartowałam.

- No a jak, nawet dostałem całą reprymendę jak mam się zachowywać. – w odpowiedzi pokręciłam tylko głową i z uśmiechem na ustach ruszyliśmy w tylko mi nieznanym kierunku.

Po jakimś czasie doszliśmy do kawiarni. Spojrzałam pytająco w stronę Serba.

- No co tak patrzysz, przecież muszę się jakoś odpłacić za tą kawę i śniadanie. – powiedział przepuszczając mnie w drzwiach. Pełna kulturka widzę. Usiedliśmy przy ostatnim wolnym stoliku przy oknie i złożyliśmy zamówienie. Konstantin cały czas plótł trzy po trzy, a ja co chwile wybuchałam śmiechem i czułam jakieś dziwne cholerstwo w brzuchu. Nawet nie chcę myśleć co to było. Przecież to jakieś nieporozumienie. W jego towarzystwie czułam się tak lekko, przyjemnie. Zapominałam o wszystkim dookoła, o całym tym syfie. Cupko był moim takim prywatnym słońcem. Uśmiechnęłam się szeroko na samą myśl o tym.

- Z czego się tak cieszysz?

- Z niczego. – no przecież mu nie powiem prawdy. Jezus Maria.

- Powinnaś się cały czas uśmiechać. O wiele bardziej ci to pasuje niż smutna mina.

- No dzięki. – odpowiedziałam z sarkazmem.

- Nie ma za co. – znowu całe pomieszczenie zaczęło się trząść od naszego śmiechu.

„Niosę worek w nim historii cały zestaw. Mam klucz do świata marzeń, chcesz? Możesz w nim zamieszkać.”

***

W chwili obecnej siedzimy rozłożeni na parkowej ławce, oglądając jak słońce chowa się za horyzontem. Słowa nie są nam potrzebne. Właśnie w Konstantinie uwielbiam to, że choć mógłby cały czas gadać, żartować, śmiać się to potrafi też wysłuchać moich lamentów w ciszy jak i posiedzieć ze mną w milczeniu. Nie raz pytałam go, czy nie meczy go gdy niekiedy tak właśnie siedzimy bez żadnych słów to na początku mnie wyśmiał. Tak, tak cały Kostek, a później powiedział że dla niego to taka miła odskocznia i że potrafi się nie odzywać przez dłuższy czas. No byłam, krótko mówiąc w niemałym szoku. Postanowiłam mu powiedzieć jakie plany ma Alan i tak wszystko o mnie wiedział, więc postanowiłam nie mieć przed nim żadnych tajemnic. Obiecywał, że choćby się waliło, paliło, czy Bóg wie co jeszcze to on zawsze będzie obok mnie i mi pomoże. I z każdym kolejnym takim słowem moje uczucia do niego coraz bardziej rosły, a mnie samą to przerażało.

- Chociaż nie chcę to musimy się zbierać. Obiecałem Pawłowi, że odstawię cię całą i zdrową o przyzwoitej godzinie.
- Nie gadaj. Zati niekiedy przegina z tą nadopiekuńczością, on chyba zapomniał że ja mam już swoje lata. Dziewiętnaście, bo dziewiętnaście, a nie dwanaście.

- Też dobrze mi się tu siedzi, ale jednak wolałbym go nie drażnić. Jeszcze nie da nam błogosławieństwa i co wtedy? – złapał się teatralnie za serce, a ja wybuchłam śmiechem. No nie mogę po prostu z tego człowieka.

- Dobra, dobra chodź już. – mówiąc to wstałam z ławki, ale w chwili gdy poczułam ból w nogach usiadłam z powrotem. Tak, przeszłam dzisiaj chyba cały Bełchatów z dwa razy jak nie trzy. – Albo jednak nie. Nie mam siły. – chwilę później siedziałam już „na barana” u Cupko. 

- Co ty robisz. Jeszcze złamię ci kręgosłup, postaw mnie na ziemi.

- Nie gadaj głupot, przecież takie krasnale jak ty nie ważą dużo– w odpowiedzi zdzieliłam siatkarza po głowie.

- Fajnie macie tu u góry. – powiedziałam obejmując szyję chłopaka rękoma i przyłożyłam do nich głowę. Przez całą drogę czułam ciepły oddech bruneta na swoim policzku, a w brzuchu cały czas latało to ustrojstwo. Koniec świata, Konstancja Zatorska się zakochała. 

„ Jak najciszej proszę mów, ja wiem już wszystko. Porozumienie bez słów, mnie wystarczy bliskość.”

*****

No i stało się. Jestem ciekawa, czy kogoś tym zaskoczyłam ;) Tak ostatnio doszłam do wniosku, że trochę nudne to opowiadanie jest, ale to nic. 

Tradycyjnie dziękuje wszystkim za komentarze ;) 

Dajcie mi już zimę i skoki, błagam. Nawet przełknę ten fakt, że będzie już wtedy szkoła, trudno.

Chyba nie mam już nic do powiedzenia, także mam nadzieję że rozdział się podoba.

Całuję ;*