Rozdział 3

„Biegnę przed siebie nieznaną mi drogą. Nie wiem gdzie, po co i nie wiem dla kogo.”

Dopiero siedząc w pociągowym przedziale zdałam sobie sprawę co się stało, albo co gorsza mogło się stać. Byłam przygotowana dosłownie na wszystko, ale cholera nie na to. Czy już nigdy nie zaznam szczęścia? Wygląda na to, że nie. Mam zamiar odejść i nie mam zamiaru oglądać się za siebie i nie mam zamiaru się żegnać. Żyłam sama, walczyłam sama, sama radziłam sobie z bólem. Umrę sama. Prawdopodobnie gdyby doszło do tego, że ten sukinsyn by mnie zgwałcił przeważyło by to szalę w jedną stronę, w stronę śmierci. Bo niby po co miałabym wtedy żyć? Jak mogłabym żyć z TYM? Na samą myśl bierze mnie obrzydzenie do samej siebie i swojego ciała. Boli mnie głowa, ręce i nogi. Mięśnie, kości, paznokcie, włosy, zęby i serce. A najbardziej dusza. Nie nie dałabym rady, a świadomość że nikogo nie obchodzę tylko dodałaby mi odwagi. Hemingway napisał, że człowiek nie jest stworzony do klęski. Ale przecież i on popełnił samobójstwo. W sumie jest jeszcze Paweł, do którego właśnie zmierzam, ale on ma swoje życie więc prędzej, czy później by się z tym pogodził. No dobra na razie jest jak jest, zobaczymy co będzie potem. Nie będę gdybać. Gdy dojeżdżałam do stacji tak naprawdę nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Myślałam nad tym czy może ma teraz trening, czy jest gdzieś z kolegami? Cholera go wie. Oczywiście, że mogłabym zadzwonić, ale chyba nie za bardzo zdziwi was fakt, że mam rozładowana baterię, prawda? Niby mogłabym iść prosto do zatorskiego domu, ale okej to wyda się naprawdę dziwne – nie mam pojęcia gdzie mieszka. Tak dokładnie. Ostatnio byłam u niego…dawno temu, jeszcze jak mieszkał z Karolem, tak tym Kłosem, ale pół roku temu przeprowadził się na swoje własne dwa kąty i oczywista jest sprawa, że jeszcze ich nie odwiedziłam. Kolejny fakt do mojej beznadziejności proszę dopisać. No nic trzeba się gdzieś ruszyć, nie będę stała przez pół życia na tym dworcu. Okej wygląda na to, że kierunek: Hala Energia. Czyż istnieje ucieczka bardziej idealna niż ta od własnych problemów i lęków?"

     "Kiedy nadchodzi rozpacz, niepojęta i wszechogarniająca, życie staje się bezużyteczną rzeczą, pozbawioną istotnego sensu panującego nad całością."

                                                                            ***

-Te Zatorski co ty taki zamyślony? – zapytał Winiar. – Nie pasuje ci ta mina myśliciela. – wtrącił Kłosu, a reszta wybuchła śmiechem.
-A dajcie wy mi święty spokój. – od paru dni nie mam humoru. Nie chce mi się śmiać, ani żartować z kumplami z drużyny. Mam wyrzuty sumienia i jakieś dziwne przeczucie, że coś jest nie okej. To wszystko po ostatnim telefonie do Konstancji, a może tylko wyolbrzymiam sprawę? Nie wiem, ale jedno wiem na pewno, martwię się o nią jak jasna cholera z każdym dniem co raz bardziej. Nie było dnia gdybym nie myślał co tam u niej, czy sobie jakoś radzi? Przeciez jest zdana na samą siebie, bo ja niestety nie mogę często przyjeżdżać do Łodzi przez co pluje sobie w brodę. Ona ma tylko mnie. Sama musi użerać się z tym ćpunem, nawet nie próbuję sobie wyobrazić co musi przeżywać każdego dnia i tak w kółko. W każdym bądź razie muszę się wybrać do niej jak najszybciej, bo sumienie zeżre mnie od środka, a to wcale nie będzie fajne. Z takim postanowieniem ruszyłem na salę, witajcie kolejne godziny na treningu! Czujecie ten sarkazm? Bo ja aż za dobrze.


                                                                                  ***

O ludu gdzie jest ta hala ja się pytam? Przecież to niemożliwe żebym zapomniała drogi. Dobra przyznaj się, że nie za często bywam w tych rejonach, ba kiedy ja w ogóle tu bywam? No właśnie. Pełna beznadziejnej nadziei, która jest matką głupich to może zaprowadzi mnie tam gdzie chcę. Ruszyłam w dalszy spacer po Bełchatowie z muzyka grającą w słuchawkach i dającą jako, taki spokój. Postanowiłam spytać jakąś kobietę na oko miała trzydziestkę na karku, gdzie jest ta przeklęta hala. Raz kozie śmierć.
- Przepraszam. Nie wie może pani, w która stronę muszę się kierować żeby dotrzeć do Hali Energia? – zapytałam uprzejmie blond, eleganckiej kobiety. Zlustrowała mnie wzrokiem od stóp do głów, pełna kulturka widzę.
- Jak można nie wiedzieć, gdzie znajduje się Energia? – zakpiła ze mnie patrząc się prosto w moje oczy. Jakbym wiedziała to chyba bym się nie pytała, proste nie? No widać, że dla niektórych nie bardzo.
- Wyobraź sobie, że nie wiem. Dziwne nie? – spytałam z szyderczym uśmiechem.
- No z takim tonem jakim się do mnie zwracasz to na pewno Ci nie powiem. – prychnęła.
- Bez łaski, obejdzie się. – uśmiechnęłam się słodko i poszłam prosto. Słysząc, że jeszcze mówi pod nosem coś na mnie, wyciągnęłam środkowego palca nawet się nie odwracając.Tak bardzo kulturalnie i dorośle z mojej strony. No, ale co poradzić jak wyprowadziła mnie z równowagi? Jak wszyscy mieszkańcy tego miasta są tacy sami to ja chyba podziękuję. W końcu po dziesięciu minutach odnalazłam swój cel podróży. Nawet trochę się ucieszyłam, ale tylko trochę. Usiadłam na murku, który znajdował się na przeciwko wejścia do budynku.Torbę położyłam obok i przyciskając nogi do klatki piersiowej położyłam na nich głowę. Zamknęłam oczy, pozwalając aby wiatr bawił się moimi długimi, blond włosami czekałam na cud. Cud pod postacią niejakiego Pawła Zatorskiego.
 

     „Wyrwana z agonii, w matni problemowej toni, w nieustannej pogoni za spokojem.”

                                                                             ***

Wychodziłem spod prysznica wycierając mokre włosy ręcznikiem i zacząłem chować strój treningowy do torby, gdy zatrzymał mnie głos Młodego.
- Paweł mam do ciebie sprawę. – powiedział Muzaj.
- No co jest? – spytałem.
- Nie wiesz, gdzie w Bełchatowie jest jakaś fajna knajpka? – spytał lekko speszony.
- Dziewczyna? – uśmiechnąłem się w jego stronę.
- Nooo. Chciałem zaprosić ją w jakieś fajne miejsce, a że jeszcze nie za bardzo wiem co i jak, to pytam. – podrapał się zdenerwowany po głowie.
- Spoko. Wydaje mi się, że odpowiednia będzie "Hosta" na Lotniczej 3.
- Dzięki wielkie.
- Nie ma za co i powodzenia. – poklepałem go po ramieniu i wyszedłem z szatni. O proszę jak się szybko odnalazł i jeszcze dziewczynę sobie znalazł. Zarzuciłem torbę na jedno ramie i kierowałem się do wyjścia z hali, ale po drodze usłyszałem jak ktoś mnie woła. No co znowu? Co ja jestem biuro informacji?
- Paweł, zaczekaj! – to był Bąku.
- A ty nie powinieneś siedzieć w domu i się kurować? – zagadnąłem.
- Przyszedłem zanieść dokumenty, ale nie z tym do ciebie.
- No to o co chodzi? – zapytałem, bo naprawdę nie miałem pojęcia co też znowu.
- Mogę się mylić, bo nie widziałem jej dawno, ale chyba przed halą siedzi Konstancja.
- Moja kuzynka? Jesteś pewny, że to Kostka? – to, że byłem zdziwiony to chyba za mało powiedziane.
- No tak, ale jak mówiłem mogę się mylić. – odpowiedział.
- Dobra dzięki stary, na razie. – pożegnałem się z Michałem i nie czekając na odpowiedz poszedłem szybkim krokiem do drzwi. W głowie biło mi się tylko jedno pytanie: Co ona tu robi? To nie wróży nic dobrego. Wyszedłem w tym samym momencie co dwójka Serbów, ale nawet nie słuchałem co do mnie mówią. Na murku siedziała drobna, skulona dziewczyna, poczułem na plecach ciarki. Sprawiała wrażenie bardziej pogodzonej z rzeczywistością niż zazwyczaj. 

                                                                           ***

- Kostka?! – z mojego głębokiego zamyślenia wyrwał mnie męski głos zdecydowanie należący do Pawła. Lekko podniosłam głowę znad kolan i spojrzałam w jego tęczówki.
- Paweł…- wyszeptałam wstając powoli i ignorując natarczywe spojrzenia dwójki chłopaków stojących nie daleko. Nie bardzo mnie to obchodziło w tej chwili. Po sekundzie wpadłam kuzynowi w ramiona niemalże topiąc się w nich. Z całej siły ścisnęłam jego ciało i spokojnie westchnęłam napajając się jego zapachem.
- Mała co się dzieje. Stało się coś? – zapytał zaniepokojony. Patrzyłam, jakbym chciała się rozpłakać, tylko skończyły się łzy.
- Jest źle, cholernie źle. – wyszeptałam zamykając oczy.

                    „Są chwile w których chcesz być sam, nie ważne ilu naokoło ludzi. 
                  Tylko Ty i Twój własny świat, bo ten realny czasem chcesz opuścić.”

                                                                         *****

 Jeszcze tylko kilka godzin i siadamy wszyscy przed telewizorem o 20.30, żeby kibicować naszych Złotopolskich! Nie koniecznie dobre na pierwsze zdanie komentarza odautorskiego, ale nie mogę się już po prostu doczekać. Dobra to teraz coś o rozdziale. Jak widać Kostka jest już w Bełchatowie i za nami pierwsze spotkanie z Pawłem. Teraz akcja zacznie się rozkręcać, nie będzie już nudów :)
Baaardzo dziękuję za wszystkie komentarze, jest ich coraz więcej co bardzo mi pomaga, bo wiem że mam dla kogo pisać :)  

P.S Są między nami jakieś osoby, które w sezonie klubowym jeżdżą dopingować, którąś z naszych drużyn? Takie o pytanko :)

Pozdrawiam Kostka ;*